Večeras će se u okviru programa Joakim FEST-a u Knjazevsko-srpskom teatru odigrati predstava „Što na podu spavaš“, sa početkom od 20h.
REŽIJA: Kokan Mladenović
TEKST: Darko Cvijetić
DRAMATIZACIJA: Kokan Mladenović, Darko Cvijetić, Mina Petrić, Dubravko Mihanović
SCENOGRAFIJA: Marijela Hašimbegović
KOSTIM: Marita Ćopo
MUZIKA: Irena Popović Dragović
POKRET: Amila Terzimehić
IGRAJU: Darko Cvijetić, Aleksandra Pleskonjić, Merima Lepić Redžepović, Tena Nemet Brankov, Saša Krmpotić, Sven Šestak, Igor Pavlović, Maja Izetbegović, Aldin Omerović, Ivan Grčić, Darko Radojević, Nikola Baće, Stevan Uzelac
Produkcija: Srpsko narodno pozorište, Novi Sad, Dramsko kazalište „Gavela“, Zagreb, Narodno pozorište Sarajevo, MESS, Sarajevo / Srbija / Hrvatska / Bosna i Hercegovina
Trajanje: 120 minuta
Fotografija: Marija Erdelji
REČ AUTORA: Neobično je i veliko, i strašno, i začudno biti na sceni onaj koji je napisao roman po kojem je Majstor Kokan Mladenović uradio predstavu.Biti sa sopstvenim likovima, probuđenima iz romanesknosti, razgovarati s njima koji su došli i iz mašte i iz stvarnosti, smijati se, plakati, dodirivati ih, nevjerojatno je i suludo iskustvo, kakvo samo teatar još može sazdati u svijetu iluzija koje proždiru dokumente…Ponekad pomislim da oni postoje i više od mene, koji tek sebe samoga predstavljam. -Darko Cvijetić
Cvijetić ne dozvoljava da ta tijela budu samo brojevi oko kojih će raspravljati budući istoričari, da od njih ostanu tek slova urezana u mermer iznad kojega će lažno pričati političari. On ne dopušta da ih se iznova i iznova ubija. Kada utihnu topovi, himne, sprovodi i dženaze, nastane tišina koju smrt najviše voli, jer nakon nje dolazi zaborav, konačno ništa, njen puni trijumf. Cvijetić govori u toj tišini, mrtvima daje glas koji se nije čuo dok su bili živi. – Selvedin Avdić
REČ DRAMATURGA: Ono što možda deluje kao najizazovniji (ili bar najneobičniji) deo procesa rada na predstavi „Što na podu spavaš“ – prisustvo pisca Darka Cvijetića u autorskom timu i glumačkom ansamblu – ispostavilo se kao jedan od najlepših aspekata dramaturškog rada. Građenje teksta predstave podrazumevalo je osluškivanje i uspostavljanje poverenja između autora romana, ansambla i autorskog tima. Ovo iskustvo nije moglo biti lako za pisca, koji u predstavi i igra – sebe, ali ubrzo se pokazalo da je u svima nama proradio unutrašnji motor – koji nas i inače tera da se izlažemo umetničkom radu – da kopamo po sebi i istrajavamo tamo gde boli, a to je želja (ili dužnost!) da priča bude ispričana. Roman „Što na podu spavaš“ blistavo je i celovito prozno delo, te smo sebi dali slobodu da se u prevođenju s literarnog na pozorišni jezik često udaljimo od teksta romana da bismo mu se približili. A zanimao nas je upravo svet romana. Otuda i ključna rediteljeva intervencija – prisustvo pisca u ulozi Pisca koji pred nama zapisuje, organizuje i menja svoja sećanja. – Mina Petrić
